Ὁ ἄνθρωπος πρέπει νὰ φάει γιὰ νὰ ζήσει, πρέπει νὰ βάλει τὸν κόσμο μέσα στὸ κορμί του καὶ νὰ τὸν μετασχηματίσει σέ ἄνθρωπο, σὲ σάρκα καὶ σὲ αἷμα. Πραγματικὰ ὁ ἄνθρωπος εἶναι αὐτὸ ποὺ τρώει, καὶ ὁλόκληρος ὁ κόσμος παρουσιάζεται μπροστὰ του σὰν ἕνα τραπέζι ἀπὸ συμπόσιο. Ἡ εἰκόνα τοῦ συμποσίου παραμένει σὲ ὁλόκληρη τὴ Βίβλο ἡ κεντρικὴ εἰκόνα τῆς ζωῆς. Εἶναι ἡ εἰκόνα τῆς ζωῆς στὴν πρωταρχή της, στὸ τέλος της καὶ στὴν πλήρωσή της: «... ἵνα ἐσθίητε καὶ πίνητε ἐπὶ τῆς τραπέζης μου ἐν τῇ Βασιλείᾳ μου».
 
Ἀποκλειστικὸς σκοπὸς αὐτοῦ τοῦ βιβλίου εἶναι νὰ ἀπαντήσει στὸ ἐρώτημα:
Γιὰ ποιὰ ζωὴ μιλᾶμε, ποιὰ ζωὴ κηρύχνομε, ἀνακηρύχνομε καὶ ἀναγγέλομε ὅταν ὡς χριστιανοὶ ὁμολογοῦμε πὼς ὁ Χριστὸς θανατώθηκε γιὰ νὰ ζήσει ὁ κόσμος;