Η αποδοχή του Χριστού ως "Κυρίου και Δεσπότου της ζωής μας" έχει ιδιαίτερη σημασία για όλους μας, κυρίως, όμως, γι' αυτούς οι οποίοι, έχοντας την τάση της αυτονομίας και αυτοειδωλοποιήσεως, πολλές φορές χωρίζουν την ζωή τους από τον Θεό, απομονώνονται και απομακρύνονται από Αυτόν, γεγονός που δηλώνει ότι, κατ' ουσίαν, δεν αναγνωρίζουν τον Χριστό ως "Κύριο και Δεσπότη της ζωής τους".
Είναι αλήθεια ότι ο άνθρωπος, έχοντας τη ροπή του προπατορικού αμαρτήματος, τολμά με θράσος, μέσα στην καθημερινότητά του, να αυτοανακηρύσσεται Θεός, για να έχει έτσι τη δυνατότητα να γνωρίσει τα πάντα και να γευτεί όλους τους καρπούς, δίχως αναστολές και ηθικούς ενδοιασμούς, αφού "χωρίς Θεό όλα επιτρέπονται". Έτσι, απορρίπτει τον Θεό από τη ζωή του, για να ζήσει ελεύθερα, για να απολαύσει ηδονές, για να χαρεί τις ανέσεις του κόσμου και να βιώσει τον παράδεισο των αισθήσεων, που όμως είναι ψεύτικος, πλασματικός και ουτοπικός. Γιατί, πολύ απλά, δεν μπορεί να υπάρξει παράδεισος δίχως Χριστό, δίχως να Τον θέσουμε ως "Κύριο και Δεσπότη της ζωής μας".
(Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)