Μεταξύ των εορταστικών Ομιλιών του αγίου Γρηγορίου Νύσσης συγκαταλέγονται και οι τρεις που περιλαμβάνονται στο παρόν τεύχος. Οι δύο πρώτες εκτενέστερες, η Τρίτη σχετικά σύντομη. Στην Ομιλία «Εις το Άγιον Πάσχα» περιγράφεται με ενάργεια ο τρόπος εορτασμού εκ μέρους των χριστιανών, αλλά κατά κύριο λόγο αντικρούεται [. . .] η επιφύλαξη για το αν είναι δυνατό να αναστηθούν τα νεκρά σώματα. Προς το σκοπό αυτό, χωρίς να αποκλείει την πίστη που αποτελεί προϋπόθεση, ο Γρηγόριος επικαλείται πλήθος αγιογραφικών μαρτυριών, κάνοντας χρήση και της λογικής αλλά και της πείρας. Στη δεύτερη «Περί της τριημέρου προθεσμίας της αναστάσεως. . .» απαντά στο ερώτημα [. . .] πως ο Χριστός παρέμεινε τρεις ημέρες και νύχτες στον Τάφο, αφού από την Παρασκευή που ετάφη ως τα ξημερώματα της μιας των Σαββάτων δεν μεσολαβεί τόσος χρόνος. Οι συλλογισμοί του, όπως λέει ο ίδιος, αποτελούν και ένα γύμνασμα και αναζήτηση, ενώ στην Ομιλία περιέχονται και άλλες πρακτικότερες σκέψεις και προτροπές του. Τέλος στην Τρίτη «Εις την φωτοφόρον και αγίαν ανάστασιν του Κυρίου», με τρόπο αριστοτεχνικό απαντά στο ερώτημα πότε ο Χριστός ήταν περιφρονημένος (κατά τη διάρκεια του Πάθους του) και τι έφερε στους ανθρώπους που πιστεύουν η ένδοξη ανάστασή του.