Ἡ κατανόηση τῆς περὶ θεώσεως διδασκαλίας τοῦ ἁγίου Συμεὼν ὡς μιᾶς νέας ἀνθρωπολογίας, προτείνεται ἀπὸ τὴν παρούσα ἔρευνα, τόσο ὡς ἀπάντηση στὸ ἐρώτημα γιὰ περιεχόμενο τῆς θεολογικῆς προβληματικῆς στὸν αἰώνα ποὺ ξεκίνησε, ὅσο καὶ ὡς βάση τῆς σύγκλισης καὶ τῆς σύνθεσης στὴν ὑφέρπουσα διελκυστίνδα μεταξὺ εὐχαριστιακῆς καὶ θεραπευτικῆς ἐκκλησιολογίας.
Μελετώντας τὶς προϋποθέσεις τῆς θέωσης στὴ θεολογία τοῦ ἁγίου Συμεών, εἶναι ἀδύνατο νὰ μὴ σταθεῖ κανεὶς στὴν ἄσκηση ὡς τὴν κατεξοχὴν προϋπόθεση ἐπίτευξης τῆς θέωσης. Ἀπὸ τὶς ἀσκητικὲς προϋθέσεις ποὺ ὁ ἅγιος τονίζει, διακρίθηκαν ἡ ἀπαράβατη τήρηση τῶν ἐντολῶν, ἡ ἀπάθεια καὶ ἡ ἀγάπη. Ὁ ἀντικομφορμισμὸς τοῦ Συμεὼν ἀπέναντι στὴν τήρηση τῶν ἐντολῶν, ἡ δυναμικὴ κατανόηση τῆς ἀπαθοῦς κατάστασης, στὴν ὁποία διασώζεται τὸ παθητικὸν τῆς ψυχῆς, καὶ ὡς ἐκ τούτου ἡ ἀκεραιότητα τοῦ ἀνθρώπου, ἀποτελοῦν προτάγματα τῆς ἀνάλυσης τῆς παρούσας ἐργασίας, ἐνῶ ἡ ταύτιση τῆς ἔννοιας τῆς ἀγάπης στὸν Συμεών, μὲ τὴ χάρη καὶ τὴν παρουσία τοῦ Πνεύματος, συνιστᾶ τὴν ἑρμηνευτικὴ εἰσήγηση γιὰ τὴν κατανόηση τῆς σκέψης τοῦ ὁσίου στὸ ζήτημα αὐτό.