Στη γονεϊκότητα, τα παιδιά μας γίνονται δάσκαλοί μας στον ίδιο βαθμό που είμαστε δάσκαλοί τους. Οι δυσκολίες τους και η ανυπακοή, τα όσα ανακαλύπτουν σε περιοχές πέρα από τη φαντασία μας, γίνονται ζωντανές υπομνήσεις του ελέους του Θεού που υπομένει τα πάντα για τον καθένα.
Τα παιδιά των οποίων είμαστε οι γονείς, είναι αναπόφευκτα και τα εντός ημών παιδιά, αυτά που ανακαλεί η παρουσία των παιδιών μας.
Αν δώσουμε προσοχή, μας βοηθούν να επανανακαλύψουμε περιοχές του εαυτού μας που έχουμε χάσει· τραύματα που δεν έχουν γιατρευτεί και συνεχίζουν να πονούν, ανεκπλήρωτους καημούς που σιγοκαίνε. Καθένας μας, ενώπιον των παιδιών μας και των ψυχών μας, βρίσκεται στην παρουσία του Χριστού που μας υπενθυμίζει: «Ἄφετε τά παιδία καί μή κωλύετε αὐτά ἐλθεῖν πρός με» (Ματθ. 19,4). Και: «Ἐάν μή στραφῆτε καί γένησθε ὡς τά παιδία, οὐ μή εἰσέλθητε εἰς τήν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν» (Ματθ. 18,3).